Λίγα λόγια για το έργο:
Μία παράφραση στο θεατρικό έργο του Σάμουελ Μπέκετ ”Περιμένοντας τον Γκοντό” (που ποτέ δεν ήρθε).
Μία παράσταση οικουμενική, με θέματα των καιρών, μαύρη κωμωδία, καθαρά υπαρξιακή.
Τι κοινό μπορεί να έχουν ο Ζορό, η Κοκό Σανέλ, μια καθημερινή γυναίκα, η Μαντάμ Σουσού, ένας πιανίστας και μία εκπρόσωπος τύπου; Τι θα συμβεί όταν όλοι αυτοί βρεθούν στο ίδιο μέρος; Η απάντηση επί σκηνής από 13 Μαρτίου κάθε Κυριακή και Δευτέρα.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Γιάννης Φιλιππάκης γεννήθηκε στη Χερσόνησο Ηρακλείου Κρήτης.
Έχει εκδώσει 4 ποιητικές συλλογές : ΝΗΝΕΜΙΑ, ΑΣΤΕΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΑΘΡΥΜΑΤΙΣΤΟΙ ΚΟΣΜΟΙ , ΝΥΧΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, όλες από τις εκδόσεις “Δρόμων”. Είναι μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, πρώην Γεν. Γραμματέας και νυν Κοσμήτωρ. Είναι τακτικό μέλος στην Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών και στην Διεθνή Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών – Καλλιτεχνών. Έχει μεταφραστεί στα Σερβικά, Ουκρανικά, Ιταλικά, Γαλλικά. Το 2022 επιλογή ποιημάτων του έγινε από τον συνθέτη Zorz Katris για την όπερα ” Ιωάννης Καποδίστριας ” που σύντομα θα παιχθεί ανά τον κόσμο. Συμμετέχει σε 50 + ανθολόγια ποίησης, διηγημάτων και έμμετρου παραμυθιού.
Το 2022 έγραψε το θεατρικό ” Περιμένοντας τον Ζορό ” που φέτος, ανεβαίνει επί σκηνής και θα κυκλοφορήσει σε βιβλίο που προλογίζει ο εκλεκτός κριτικός λογοτεχνίας , θεάτρου και ποιητής Κωνσταντίνος Μπούρας.
Ποιήματα του έχουν βραβευτεί σε παγκόσμιους θεματικούς διαγωνισμούς και με ελεύθερο θέμα : 1) Έπαινος το 2016 στο διαγωνισμό της Π.Ε.Λ. 2) Βραβείο και Μετάλλιο, σε μετάφραση Τζίνας Καρβουνάκη, συμμετείχαν 99 χώρες το 2016. 3) Έπαινος διάκρισης τον τελικό των Δελφών το 2016. 4) Β΄ Βραβείο στον θεματικό παγκόσμιο το 2017, 5) Α΄ Βραβείο στον παγκόσμιο θεματικό για την χώρα μας, το 2018. 6) Βραβείο ειδικής μνείας στον παγκόσμιο διαγωνισμό σε μετάφραση Τζίνας Καρβουνάκη , συμμετείχαν 98 χώρες το 2018. 7) Α΄ Βραβείο στον παγκόσμιο θεματικό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού το 2019. 8) Β΄ Βραβείο στον παγκόσμιο θεματικό το 2020. 9) Βραβείο και μετάλλιο στον παγκόσμιο διαγωνισμό σε μετάφραση Σοφίας Σκλείδα, συμμετείχαν 100 χώρες, το 2020. 10) Α΄ Βραβείο στον Ι΄ παγκόσμιο θεματικό διαγωνισμό για την επανάσταση του 1821 το 2021. 11) Βραβείο ειδικής μνείας στον παγκόσμιο διαγωνισμό σε μετάφραση Σοφίας Σκλείδα, συμμετείχαν 102 χώρες. 12) Βραβείο και μετάλλιο στον παγκόσμιο διαγωνισμό NOSSIDE σε μετάφραση Σοφίας Σκλείδα , συμμετείχαν 104 χώρες, το 2022 .
ΠΑΙΖΟΥΝ:
Κατερίνα Κλήμη
Νεκτάριος Καλαϊτζάκης
Βαρβάρα Αγουρίδα
Δανάη Νεονάκη
Μάριος Κλήμης
και η Χριστιάννα Φωτιάδη
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Κείμενο: Γιάννης Φιλιππάκης
Σκηνοθεσία: Χρήστος Κάλλοου
Μουσική: Άκης Μελής
Σκηνικά-κοστούμια: Χρύσα Δαπόντε
Πιάνο: Μάριος Κλήμης
Σύμβουλος θεάτρου: Αρετή Τσιαμπόκαλου
Φωτογραφίες παράστασης: Ευάγγελος Λουτριώτης
Video παράστασης: Ευάγγελος Κάλλοου
Σχεδιασμός αφίσας: Ευάγγελος Λουτριώτης
Δημόσιες σχέσεις-Επικοινωνία: Χριστιάννα Φωτιάδη
Σχεδιασμός προγράμματος: Χριστιάννα Φωτιάδη-Ευάγγελος Λουτριώτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρύσα Νικολάκη
Μακιγιάζ: Ηλίας Σαρδέλλης
Φωτισμοί -Ήχος: Τατιάνα Γιόβα
Η ηχογράφηση των τραγουδιών έγινε στο Studio Earth.
* Το απόσπασμα του Χόρχε Μπουκάι που ακούγεται στην παράσταση είναι σε μετάφραση Κρίτωνα Ηλιόπουλου και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Όπερα.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:
Θέατρο ΔΙΑΧΡΟΝΟ
Πυθέου 50-52 Νέος Κόσμος, 2107233229
Από 13 Μαρτίου κάθε Κυριακή στις 21:30 και Δευτέρα 20:00
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 15€, Μειωμένο 12€, Ατέλεια ηθοποιών 5€, Ομαδικές κρατήσεις: 10€
*Το Θέατρο Διάχρονο είναι προσβάσιμο και σε ΑμΕΑ.
ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Τελικά υπάρχει ακόμα λαϊκό θέατρο και η αθηναϊκή επιθεώρηση δεν έσβησε στα ροζ σύννεφα τής παραισθητικής αφθονίας των δύο τελευταίων δεκαετιών τού εικοστού αιώνα.
Αναφορές υποδόριες στο εμβληματικό «Μαρά/Σαντ», αλλά και στο μπεκετικό διαχρονικό αριστούργημα «Περιμένοντας τον Γκοντό» το ποιητικό θεατρικό έργο τού Γιάννη Φιλιππάκη ευτύχησε να βρει τους απόλυτα ταιριαστούς ανιδιοτελείς καλλιτέχνες, παθιασμένους θεατρανθρώπους κι αυτοθυσιαστικούς πνευματικούς ανθρώπους για να το στηρίξουν με τρόπο αυτόχρημα συγκινητικό.
Τέσσερις τρόφιμοι ψυχιατρείου μοιράζονται τους ρόλους τού γκουρού Ζορρό και των τριών δραματοθεραπευομένων κυριών που μυούνται στον διαλογισμό, ενόσω ο θεράπων ιατρός τους παίζει πιάνο (παράπλευρα στους θεατές κι εκτός σκηνής).
Ηχογραφημένη αλλά και ζωντανά εκτελούμενη η μουσική που συνέθεσε ο Άκης Μελής συνόδευσε αρμονικά μια μάλλον αυτοσχεδιαστική όψη καρναβαλικού, διονυσιακού, γονιμολατρικού τύπου.
Σε πλανόδιους θεατρίνους, μίμους, μιμάδες και υψηλής τεχνικής κληρονόμους τής commedia dell’arte παραπέμπουν τα σκηνικά και τα κοστούμια (Χρύσα Δαπόντε).
Αυτός όμως που έδωσε αίμα και ψυχή, πνοή και ρυθμό σε αυτό το καθαρά πολιτικό αλλά και ψυχαγωγικό κείμενο είναι ο σκηνοθέτης Χρήστος Κάλλοου.
Η λαϊκότητα τού όλου θεάματος-ακροάματος δοξάζει για μια ακόμα φορά τον επιδραστικό διδακτισμό εραστών τής Τέχνης που επιθυμούν να διαδράσουν και να αποτυπώσουν τις σκέψεις τους στο Συλλογικό Συνειδητό και Υποσυνείδητο.
Τους πέντε απαιτητικότατους στην ιδιαιτερότητά τους ρόλους ερμηνεύουν εκπληκτικά οι: Κατερίνα Κλήμη, Νεκτάριος Καλαϊτζάκης, Βαρβάρα Αγουρίδα, Δανάη Νεονάκη, Μάριος Κλήμης, και η Χριστιάννα Φωτιάδη
Επί σκηνής μουσική παίζει ο εντυπωσιακά ψηλόλιγνος Μάριος Κλήμης (πιάνο).
Στο Δελτίο Τύπου οι συντελεστές θεωρούν πως το κείμενο είναι μια «παράφραση» τού «Περιμένοντας τον Γκοντό» «(που ποτέ δεν ήρθε)», όμως δεν είναι αυτό το κυρίαρχο στοιχείο, αφού το θαυμαστό έργο τού Πέτερ Βάϊς με τον περιληπτικό τίτλο «Μαρά/Σαντ», που αναφέρεται στα χρόνια τής Τρομοκρατίας αμέσως μετά τη Γαλλική Επανάσταση λειτουργεί περισσότερο ως πρότυπο τού συγκεκριμένου θεάματος.
Ακόμα κι αν δεν σας αρέσει το λαϊκό αυτοσχεδιαστικό θέατρο, δείτε αυτή την παράσταση. Θα σας μαγέψει με την απλότητα των κρυστάλλινων (απολύτως επίκαιρων) μηνυμάτων της.
Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας
Θεατρολόγος -Κριτικός Θεάτρου
Οι τρόφιμοι ενός θεραπευτηρίου η Κοκό Σανέλ, μια καθημερινή γυναίκα, η Μαντάμ Σουσού και ο Ζορό εξομολογούνται τα προσωπικά τους αδιέξοδα και τα καθημερινά προβλήματα που τους έχουν οδηγήσει στην κατάσταση στην οποία βρίσκονται τώρα.
Τι κοινό μπορεί να έχουν ο Ζορό, ένας πιανίστας και μία εκπρόσωπος τύπου;
Ο πρώτος είναι η ελπίδα, αυτός που θα τους σώσει από το τέλμα στο οποίο βρίσκονται, ο πιανίστας, τους καταπραΰνει, τους χαλαρώνει.
Μια παράφραση στο θεατρικό έργο του Σάμουελ Μπέκετ ”Περιμένοντας τον Γκοντό” , αυτόν που ποτέ δεν ήρθε, ενώ ο Ζορό είναι εκεί δίπλα τους και τους συμπαραστέκεται οργανώνοντας συνεδρίες, όπου η καθεμιά ξεδιπλώνει την ανησυχία της και προσπαθεί να θεραπεύσει το πρόβλημά της. Η Κοκό (Κατερίνα Κλήμη), φιλάρεσκη πανέμορφη εκτυφλωτική διατείνεται ότι μια κούκλα που δεν έχει άρωμα , απλά δεν έχει μέλλον. Η Σωσώ (Δανάη Νεονάκη) ξιπασμένη, χαμένη σε έναν άλλον κόσμο με βλέμμα πράγματι αλλού, και ένα τικ να μετρά τα ακροδάχτυλα της με εμμονή.
Κάθε φορά που εισβάλλει η καθημερινότητα, οι δυσάρεστες ειδήσεις της επικαιρότητας με την δημοσιογράφο Χριστιάννα Φωτιάδη που τις αναγγέλλει στο μικρόφωνο πυροδοτούνται αγωνίες και συζητήσεις. Η απλή καθημερινή γυναίκα (Βαρβάρα Αγουρίδα), το ρίχνει στο τραγούδι προτείνοντας ανεδαφικά και ονειρικά να αρχίσει επιτέλους αυτός ο αιώνας της δικαιοσύνης.
Ο Ζορό (Νεκτάριος Καλαϊτζάκης) με βλέμμα τρελού έρχεται και όλες τον θαυμάζουν. «Ήρθατε την ώρα που η αρετή σφαγιάζεται», τον βλέπουν σαν από μηχανής θεό . Είναι κρυφά ερωτευμένες μαζί τους, είναι ερωτευμένες με τον έρωτα. Ο Ζορό τις προκαλεί να γίνουν μαχήτριες της αλήθειας. Γίνεται διδακτικός και τις συμβουλεύει να αδειάσουν το μυαλό τους, να κάνουν διαλογισμό για να αποφύγουν τις μαύρες τρύπες του, αυτές που τις καταπίνουν και τους απορροφούν την ενέργειά τους. Μιλούν για την Ύπαρξη και το άλυτο υπαρξιακό πρόβλημα. Η Σωσώ αναφέρεται στον Σαρτρ και στην φιλοσοφία του. « Η ύπαρξη προηγείται της ουσίας». Ο Ζορό τις παροτρύνει να υψώσουν το ανάστημά του πάνω από το μπόι τους. Του λέει ότι καθήκον τους είναι να βρούνε το δρόμο της αρετής, φτάνει πια η υποταγή. Καιρός να δοθεί ένα τέλος. Όπου υπάρχει αμνός, καραδοκούν οι λύκοι. Τραγουδούν όλοι εξαιρετικά και χαλαρώνουν αυτόν τον προβληματισμό, μέσα στο ίδρυμα αυτό, που προφανώς ο συγγραφέας θεωρεί ότι υπαγόμαστε όλοι και προσπαθούμε να ισορροπήσουμε. Μας φόρεσαν μάσκες και μάλιστα με αραιή πλέξη για να ρουφάμε τη σούπα που μας σερβίρουν. Αναφέρονται μεγάλοι διανοητές, ο Μπρετόν, ο Ράιχ, ο Μπουκάι. Θέλουν αν λύσουν το πρόβλημα της ύπαρξης, να απελευθερωθούν, να είναι πια ελεύθεροι. Αναφέρουν το παράδειγμα του Μπουκάι με τον ελέφαντα που ήταν πάντα αλυσοδεμένος και όταν τον έλυσαν παρέμενε στη θέση, που ήταν αλυσοδεμένος. Είχε βολευτεί με τις αλυσίδες του. Είναι ακριβώς το συνδρόμου του βραστού βατράχου. Ο βάτραχος, όταν τοποθετηθεί σε νερό που θερμαίνετε σταδιακά, προσπαθεί συνεχώς να προσαρμόσει τη θερμοκρασία του για να αντεπεξέλθει στην αυξανόμενη θερμοκρασία του νερού. Το νερό αρχίζει να φτάνει στο σημείο βρασμού. Τότε ο βάτραχος, που δεν μπορεί πλέον να προσαρμοστεί, προσπαθεί να βγει έξω από το νερό. Αυτό δεν είναι εφικτό γιατί έχει εξαντλήσει όλη την ενέργεια του για να προσαρμοστεί στη θερμοκρασία του νερού. Ο βάτραχος δεν μπορεί να βγει και εν τέλη βράζει στο νερό. Αυτό που τελικά σκότωσε το βάτραχο δεν είναι το βραστό νερό αλλά η απόφαση του βατράχου να προσπαθήσει προσαρμοστεί με αποτέλεσμα να εξαντλήσει όλη την ενέργεια του. Οι άνθρωποι πέφτουν στην παγίδα του συνδρόμου του βραστού βατράχου.
Αυτή η σπαρταριστή μαύρη κωμωδία, καθαρά υπαρξιακή του Γιάννη Φιλιππάκη αυτό ακριβώς θέλει να δείξει. Ότι είναι ώρα να αποιδρυματοποιηθούμε, να αναλάβουμε την ευθύνη της πολύτιμης προϋπάρχουσας ύπαρξής μας.
Κάπως στατική η σκηνοθεσία του Χρήστου Κάλλοου στηριγμένη ωστόσο πάνω στο κείμενο που δεν άφηνε πολλές δυνατότητες κίνησης. Εξαιρετικοί οι Δανάη Νεονάκη – Σωσώ και ο Νεκτάριος Καλαϊτζάκης – Ζορό έβαλαν το δικό τους στίγμα στην σκηνική τους παρουσία με ωραία φωνή και υπόκριση. Ομοίως η Κατερίνα Κλήμη – Κοκό, μια ντίβα με στυλ και η Βαρβάρα Αγουρίδα – η Καθημερινή γυναίκα, που θα μπορούσε να είναι ο καθένας από τους θεατές. Απόλυτα δημοσιογραφικό ύφος της Χριστιάννας Φωτιάδη, η σκληρή πραγματικότητα και βέβαια υπέροχος και μοναδικός ο πιανίστας Μάριος Κλήμης.
Μια παράσταση που προσπαθεί να αποτυπώσει την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου μετά τις καραντίνες και τον περιορισμό της ελευθερίας και βέβαια τείνει να κάνει το θέμα οικουμενικό όπως βέβαια και είναι.
Μαρία Μαρή
Καθηγήτρια- Θεατρολόγος
Την παρθενική εμφάνισή του στον σαγηνευτικό κόσμο του θεάτρου κάνει ο ταλαντούχος ποιητής Γιάννης Φιλιππάκης, αυτή τη φορά παρουσιάζοντας στο αθηναϊκό κοινό, στο Διάχρονο Θέατρο, το πρώτο του θεατρικό έργο με τίτλο «Περιμένοντας τον …Ζορό».
Ένα έργο – έκπληξη, όχι μονάχα επειδή είναι το πρώτο που συγγράφει, αποκαλύπτοντας έτσι το σημαντικό καλλιτεχνικό δυναμικό με το οποίο είναι προικισμένος, αλλά κι επειδή πρόκειται για ένα έργο πολύπλευρο και πολύσημο, υψηλού – κι ευαίσθητου – επιπέδου, που προδίδει ευγένεια ψυχής.
Η υπόθεση κινείται με επιτυχία στα όρια μεταξύ κωμωδίας και μίνι επιθεώρησης (καμιά σχέση με τις βωμολοχίες στις οποίες είμαστε συνηθισμένοι), και αφορά τρεις γυναίκες τρόφιμους ψυχιατρείου, οι οποίες περιμένουν… όχι τον Γκοντό του Σάμιουελ Μπέκετ, ο οποίος ποτέ δεν έφτασε, όπως μας λέει ο Φιλιππάκης, αλλά μια άλλη μορφή, σύμβολο και υπερασπιστή της δικαιοσύνης, τον Ζορό, για να τις απορροφήσει με τις συνεδρίες του.
Με φόντο ένα όμορφο, μίνιμαλ ασπρόμαυρο σκηνικό (σκηνικά-κοστούμια: Χρύσα Δαπόντε), οι τρεις γυναίκες ακούν τον μαυροντυμένο Ζορό, (Νεκτάριος Καλαϊτζάκης), ο οποίος εμφανίζεται ως το alter ego του συγγραφέα, τόσο για να διδάξει στο ακροατήριό του τις αξίες για έναν καλύτερο κόσμο, όσο και για να τις καταθέσει, μαζί με τα συναισθήματά του, ενώπιον του κοινού. Οι τρεις γυναίκες (Βαρβάρα Αγουρίδα, Κατερίνα Κλήμη και Δανάη Νεονάκη), τον συνεπικουρούν στους αφορισμούς του προσλαμβάνοντας από την διδασκαλία του μια «χρυσή» ουσία, ενώ η εκπρόσωπος τύπου που εκφωνεί κάθε τόσο τις ειδήσεις στο μικρόφωνο (Χριστίνα Φωτιάδη), συμπληρώνει με τρόπο δημιουργικό το μωσαϊκό της σύγχρονης πραγματικότητας, η οποία σκιαγραφείται με οδηγό το όραμα του συγγραφέα για μια καλύτερη ζωή.
Το σύνολο της παράστασης που αποκομίζουμε μόνο πληκτικό δεν είναι – το αντίθετο, προβάλλει εξαιρετικά ενδιαφέρον για τον θεατή. Πρόκειται για ένα έργο διδακτικό, χωρίς όμως βαρετές διδαχές. Όμορφη πινελιά επίσης αποτελεί η συνοδεία ζωντανής μουσικής στο πιάνο από τον Μάριο Κλήμη, η οποία αποτελεί δημιουργία του Άκη Μελή.
Το έργο αποπνέει μια οικουμενικότητα με φιλοσοφικές διαστάσεις και ευρύτερες πολιτικές προεκτάσεις, και παρά την ζοφερότητα και την κατήφεια των ημερών μας, την οποία πραγματεύεται, αυτό είναι φωτεινό και εμπνέει αισιοδοξία. Επίκεντρο όλης της παράστασης ο άνθρωπος και η αγάπη, ουσία που πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά, και λέξη που υπερτονίζεται επανειλημμένως από τα πρόσωπα του έργου.
Στοχευμένη υπόθεση, έξυπνες ατάκες, χιούμορ, σάτιρα, αποφθεγματικές εκφράσεις, μας γεννούν το χαμόγελο και τον στοχασμό. Η μόνιμη, παραδειγματική αναφορά του κειμένου σε ρητά και ιστορίες ποιητών, φιλοσόφων, και γενικά γνωστών ανθρώπων του πνεύματος της ελληνικής αρχαιότητας αλλά και του αιώνα μας, καθώς και του προηγούμενου, καταδεικνύει την ευρυμάθεια του Φιλιππάκη, όπως και τον πόθο του για ένα ομορφότερο και δικαιότερο μέλλον. Πληθώρα βαθιών νοημάτων κατακλύζει το κείμενο.
Εξαιρετική η σκηνοθεσία του Χρήστου Κάλλοου, με βοηθό σκηνοθέτη την Χρύσα Νικολάκη. Η σκηνοθεσία του, απογείωσε το έργο με την εισαγωγή του χώρου του ψυχιατρείου ανάμεσα στους συνδιαλεγόμενους, ενώ το τέλος του έργου, με την μοναδική αναφορά του «αλυσοδεμένου ελέφαντα» του Χόρχε Μπουκάι, είναι πραγματικά εκπληκτικό.
Δάφνη Μαρία Γκυ-Βουβάλη
Κριτικός Θεάτρου
Στον Νέο Κόσμο εδρεύει ένα μικρό θέατρο με μεγάλες παραστάσεις και ερμηνείες.
Μπαίνουμε στη ζεστή είσοδο. Το μάτι μου κατευθείαν πέφτει στα καπέλα, τις τιάρες, στον κόσμο που εισέρχεται σε έναν παράλληλο νέο Κόσμο, τον μαγικό κόσμο του θεάτρου.
Η Κα Μαίρη Βιδάλη πανέμορφη, δεσπόζουσα οικοδέσποινα δια ζώσης και στις αφίσες από “Τη στρίγγλα που έγινε αρνάκι ” του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και άλλες σπουδαίες παραστάσεις…
Δεν θα δούμε Σαίξπηρ ή Ίψεν όμως. Ο φίλτατος φίλος λογοτέχνης και τώρα υποσχόμενος θεατρικός συγγραφέας Γιάννης Φιλιππάκης με ένα ζεστό χαμόγελο μας υποδέχεται, ο σκηνοθέτης-ηθοποιός-τραγουδιστής Χρήστος Κάλλοου σκηνοθετεί με μαεστρία το έργο, που ομοιάζει επιπρόσθετα με κλασικό θέατρο του δρόμου, η λογοτέχνιδα-κριτικός-θεολόγος, στο ρόλο της βοηθού σκηνοθέτη και φίλη μου, Χρύσα Νικολάκη με αινιγματικό, ζεστό χαμόγελο μας προϊδεάζει. Τους κεντρικούς ρόλους των τροφίμων επάξια ενσαρκώνουν οι ηθοποιοί :
Μάριος Κλήμης (πιάνο-ψυχίατρος )
Κατερίνα Κλήμη
Νεκτάριος Καλαϊτζάκης (Ζορό )
Βαρβάρα Αγουρίδα
Δανάη Νεονάκη
Χριστιάννα Φωτιάδη
Μουσική επιμέλεια : Άκης Μελής
Σκηνικά-κοστούμια : Χρύσα Δαπόντε
” Περιμένοντας τον Ζορό “, κωμωδία, από τα πιο δύσκολα, απαιτητικά είδη.
Το πειραματικό, διαδραστικό λαϊκό έργο με τρανταχτά στοιχεία γνήσιας επιθεώρησης ξεκινά μετά το τρίτο καμπανάκι! Καθόμαστε ενώ γύρω δεσπόζει το μαύρο σκηνικό, τρεις καρέκλες, ένα αναλόγιο στ’ αριστερό μέρος της σκηνής και πίσω κυκλικά κάμποσα λευκά μαξιλάρια σαν κρίκοι αλυσίδας παραταγμένα στο πάτωμα…(σημειολογία :όργανα.ύπνου, βιολογικού, πνευματικού )
Οι ήρωες περιμένουν, όμως όχι μάταια τον Ζορό-αφυπνιστή-ελευθερωτή τους. Πολέμαρχο πάλι αποκαλούν τον ηγέτη της Ρωσίας Βλαδίμηρο Πούτιν σε ένα από τα έξ-υπνα ζωντανά και ηχογραφημένα τραγούδια τους λόγω της επίθεσης στην Ουκρανία. Το ψυχρό ψυχιατρείο, όπου κοιμούνται χρόνια τώρα οι συνειδήσεις ζωντανεύει. Οι τρόφιμοι ξάφνου αποκτούν την μεγαλύτερη διαύγεια του νου…Απελευθερώνονται από φοβίες, επιβαλλόμενες ύπουλα από την παιδική τους ηλικία προερχόμενες από ατομικές και συλλογικές τραγωδίες και άγχη…
Τρεις γυναίκες ή και Μία μαζί σε ένα τρίπτυχο νοητό αποτελούν το πατρόν της σύγχρονης γυναίκας μητέρας, συγκαταβατικής οικοκυράς του κόσμου τούτου, της γυναίκας με το σύνδρομο της απελευθερωμένης-λουσούς που απετέλεσε πρότυπο επηρεάζοντας τη γυναικεία νοοτροπία, τη γνωστή Κοκό Σανέλ (“Μια γυναίκα χωρίς άρωμα δεν έχει μέλλον ” ) και της υπερευαίσθητης, ενοχικής σε βαθμό υστερίας με βαθύτερη ανάγκη της και στόχο τον έρωτα και την αγάπη.
Στην τελευταία επίσης έξοχη ερμηνεία τα μάτια της ηρωίδας είναι κατακόκκινα, ας υποθέσουμε από το κλάμα, την αγωνία και την αϋπνία. Κουνάει νευρωτικά το αριστερό της χέρι (της καρδιάς παλάμη, δάχτυλα ), διότι χρόνια ολόκληρα κρυβόταν πίσω από το δάχτυλό της. Φοβόταν να εκφραστεί. Να εκφράσει το δικαίωμά της στην αγάπη…Ώσπου ήρθε ο Ζορό. Ο ξενόφερτος ήρωας από το Μεξικό. Γοητευτικός, με το απλανές βλέμμα του τρελού, ενός τρελού που σκέφτεται επικίνδυνα και ήρθε επιτέλους να απαλλάξει το νου από την ενοχή, από τους φόβους, να γκρεμίσει την πνευματική φυλακή, να τους απελευθερώσει από τα κάγκελα του φρενοκομείου. Σε όλη την διάρκεια των γρήγορων, εναλλασσόμενων διαλόγων μεταξύ των θηλυκών κι όχι αρσενικών ηρώων (βλ. Μπέκετ, “Περιμένοντας τον Γκοντώ “) παρεμβάλλονταν τα λόγια του ψηλόλιγνου Λεοπόλδου-ψυχιάτρου τους που παρακολουθεί την ελεύθερη εκφραστικά συνεδρία τους, παίζοντας ενίοτε κομβικά στο πιάνο μουσική. Η μουσική, ως φάρμακο, εξημερώνει τα ήθη. Τι θα ήταν ο κόσμος χωρίς μουσική; μια άγρια ζούγκλα. Στα μεσοδιαστήματα παρεμβάλλεται “Αυτή “-Ο Τύπος, τα ΜΜΕ, τρομοκρατούν, βομβαρδίζουν, αγγελιοφόρος τραγικών, θλιβερών ειδήσεων, των πολέμων, του τρίτου παγκόσμιου των μικροβίων (κοροναϊός-αυστηρά μέτρα-μηνύματα ελέγχου των μαζών…). Τελικά εισχωρεί στην ομάδα των τροφίμων, ξυπνά, μετέχει, δρα κι αντιδρά μαζί τους. Ο Ζορό στην δεξιά πλευρά κοιτάει σαν νέος Δον Κιχώτης μπροστά, με το ίδιο απλανές βλέμμα του τρελού σε όλη τη διάρκεια του έργου, χαμογελά, σπάει τη σιωπή ρωτάει ευθέως τον ψυχίατρο-επίσημη επιστήμη ή κοινή ανθρώπινη συνείδηση, αν πήγε καλά η συνεδρία, παίρνει θετική απάντηση και ιδού το εισητήριο προς την πολυπόθητη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
” Μια γυναίκα χωρίς άρωμα δεν έχει μέλλον “, μα και ένας Κόσμος χωρίς Τέχνη, χωρίς ελεύθερη σκέψη, χωρίς θάρρος, χωρίς πείσμα είναι μία ακόμα Φυλακή.
Συγχαρητήρια σε όλους για την άψογη σκηνοθετική, μουσική επιμέλεια, ερμηνείες εξαιρετικές σε κωμικοτραγική διάσταση και σε σένα δημιουργέ και φίλε Γιάννη Φιλιππάκη, καθώς διεβίβασες την κατάσταση της σύγχρονης τρέλας της Εποχής που ζούμε επακριβώς, με αναφορές σε προϋπάρχοντες συγγραφείς, Χόρχε Μπουκάι, Σαρτρ κ.α, ανακεφαλαίωσες, μετέδωσες το μικρόβιο της ανάγκης για αναμόρφωση της Κοινωνίας μας, μέσω της αγάπης, του ήθους, των υπέρτατων αξιών με κύρια την ελευθεροστομία και την πνευματική ελευθερία μέσω του πρώτου αυτού θεατρικού σου έργου.
Σπάστε τα κελιά, ελάτε να ενώσουμε τα χέρια, δεν χρειαζόμαστε ξενόφερτους “Σωτήρες “. Η ανάγκη για ελευθερία υπάρχει μέσα μας.
Ιωάννα Χρυσάκη
Λογοτέχνιδα
«Περιμένοντας την Ελευθερία» θα μπορούσε να λέγεται εναλλακτικά το έργο. Ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη…. αλλά όλα μαζί μπορούν! Όμως πάντα ένας πρέπει να κάνει την αρχή. Ένας Δον Κιχώτης, ένας Ρομπέν, ένας Μωυσής, ένας Δαβίδ….. ένας Ζορό! Έχουμε όλοι συνηθίσει σε έναν Ζορό τιμωρό της αδικίας και της διαφθοράς, σε έναν «απεκδυτή» του σκότους και εκδικητή των φατριών της πλουτοκρατίας και της ανηθικότητας . Αυτό ακριβώς πετυχαίνει το θεατρικό έργο «Περιμένοντας το Ζορό» του Γιάννη Φιλιππάκη σε σκηνοθεσία Χρήστου Κάλλοου, στο υπέροχο θέατρο Διάχρονο της Μαίρης Βιδάλη. Ο συγγραφέας είχε στο μυαλό του τον Ζορό… αλλά βαρέθηκε να περιμένει τον Γκοντό, οπότε αποφάσισε στο Νέο Κόσμο, όπου μετοίκησε, να ξετυλίξει από την ναφθαλίνη τον αγαπημένο του ήρωα και να τον ζωντανέψει εμπρός μας. Αυτή τη φορά με τη μορφή ενός διαλογιστή, ενός γκουρού της ψυχής και των αισθήσεων, ενός ειρηνιστή, μπορεί και αλλόφρονα ποιητή, τελευταίου ικέτη του φωτός και της ελπίδας. Αλλοφερμένου….από έναν άλλο πλανήτη… προσγειωμένου όμως στην ελληνική και οικουμενική πραγματικότητα. Άλλοι το είπαν μαύρη κωμωδία, άλλοι επιθεώρηση, άλλοι σάτιρα, εγώ θα το ονομάσω αριστοφανική ποιητική σάτιρα του πολιτειακού «δήθεν σύγχρονου κάλλους». Δεν θα το χαρακτήριζα ποτέ ρηχό, αντιθέτως, ένα έργο βαθύ, με φιλοσοφικές ποιητικές απολήξεις που οδηγούν σε μια ιλιγγιώδη αναταραχή του συναισθήματος.
Ο Γιάννης Φιλιππάκης, πολυβραβευμένος ποιητής, επιχειρεί με μεγάλη επιτυχία να διασκεδάσει τον πόνο μας, αλλά κυρίως να μας προβληματίσει, να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα και να τα πετάξει στον Καιάδα του παρελθόντος. Σκοπός του συγγραφέα είναι να μας ταρακουνήσει και το πετυχαίνει. Δίχως μαστίγιο ανά χείρας, μόνο με τον κοφτερό λόγο του δια στόματος Ζορό (Νεκτάριος Καλαϊτζάκης) κατορθώνει να τεμαχίσει την αδικία και τον ολοκληρωτισμό του πολέμου εντός και εκτός των τειχών μας. Στη θέση τους τοποθετεί την δικαιοσύνη, την ειρήνη και την αγάπη ως προμετωπίδες της δικής του Ακροπόλεως. Η Σωσώ (Δανάη Νεονάκη* με την Αλήθεια να καίει στα δάχτυλα και την πυρά στα μάτια ), η Κοκό (Κατερίνα Κλήμη* με το άρωμα της Ελευθερίας διάχυτο να γεμίζει τα μπουκαλάκια της και την αίθουσα) και η Βαρβάρα (Βαρβάρα Αγουρίδα* με την αηδονολαλιά, το άρωμα της Πόλης αλλά και της Πίστεως) είναι οι σκέψεις του, τα δικά του alter ego, ή αλλιώς οι συνοδοιπόροι του στο σχιζοφρενικό ταξίδι της αλλότριας πραγματικότητας. Πίστη, αγάπη και ελπίδα για απελευθέρωση από τη σκλαβιά είναι το τρίπτυχο της ελευθερίας στο νου του συγγραφέα, που απεικονίζουν εξαίσια τα τρία αυτά πρόσωπα. Υπογραμμίζει σε αυτές σαν άλλος δάσκαλος της ηθικής και της ρητορικής, σα σύγχρονος Σωκράτης την υπαρξιακή τους υπέρβαση.
Ο συγγραφέας Γιάννης Φιλιππάκης τονίζει το πέρασμα από το εγώ στο εμείς, από την ατομικότητα στη συλλογικότητα, από την ανηθικότητα στην ατομική ευθύνη. Μας υπενθυμίζει ότι βαθιά ριζωμένο στον άνθρωπο υπάρχει τόσο το κακό, όσο και το καλό. Όμως, την διαφορά την ορθώνει η ελεύθερη βούληση! Αυτή, η μοναδική δωρεά στον άνθρωπο είναι που τον θεώνει, και τον τοποθετεί στην αγκάλη του ουρανού, πάνω από το χωροχρόνο, σαν ασπίδα φωτός. Εκεί, στη σφαίρα της αγάπης, εκ δεξιών του Πατρός, ο Γιάννης Φιλιππάκης τοποθετεί τον καθαρό άνθρωπο, ως άλλο Μεσσία. Ανά χείρας έχει την αγάπη και την ειρήνη και ως Λόγο, τη θεία έκφραση της Ποιήσεως.
Το έργο διαποτίζεται από τα χορικά που δίνουν ευχάριστη νότα και δένουν αρμονικά όλο το θίασο σε μια μέθεξη πνεύματος και ελπίδας, ανασύστασης διονυσιακής και αριστοφανικής. Επιθεώρηση πολιτικοποιητική λοιπόν, με σκηνοθετική υπαρξιακή πινελιά, ενός σπουδαίου τραγουδιστή, ηθοποιού και σκηνοθέτη, του Χρήστου Κάλλοου. Σύμπλευση επί-θεωρητική, μεταξύ λόγου και εικόνας. Εξαιρετικό το εύρημα για τη συνεδρία του σκηνοθέτη, Χρήστου Κάλλοου.
Στο πιάνο, ο νεαρός Μάριος Κλήμης με την μουσικό/θεατρική του αλληγορία και εμβληματική του παρουσία δίνει τη διέξοδο. Οι τέσσερις ηθοποιοί, Κατερίνα Κλήμη, Βαρβάρα Αγουρίδα, Νεονάκη Δανάη και η Χριστιάννα Φωτιάδη (ως κυβερνητικός εκπρόσωπος, που κάνει την μεγάλη ανατροπή-υπέρβαση) είναι εξαιρετικές για την ερμηνεία και την θεατρική τους απόδοση. Όσο για τον Ζορό, απολαυστικός και διδακτικός, ο Νεκτάριος Καλαϊτζάκης είναι εντυπωσιακός ως άλλος σύγχρονος Έλληνας από μηχανής Θεός.
Στο βίντεο της παράστασης είναι ο Ευάγγελος Κάλλοου και στις φωτογραφίες, τον σχεδιασμό της αφίσας και του προγράμματος ο Ευάγγελος Λουτριώτης. Και οι δυο μαζί ζωντανεύουν με τον ευρυγώνιο φακό του νου και της μηχανής τους, την κάθε σκηνή της παράστασης. Στα φώτα η Τατιάνα Γιόβα δίνει μια άρτια διαφορετικότητα και ανάσα μεταξύ των σκηνών. Ο Άκης Μελής μας παρασύρει πατώντας το μπουτόν της μουσικής σε ένα λαϊκό γαϊτανάκι χαράς και ελπίδας. Στα κοστούμια και στα σκηνικά η Χρύσα Δαπόντε με την αφαιρετικότητα προσδίδει σύγχρονη οπτική γωνία στην παράσταση. Τέλος, ο Ηλίας Σαρδέλλης στο μακιγιάζ πετυχαίνει εξαιρετικά την αποτύπωση του εγκλεισμού στα πρόσωπα και την προσταγή της απελευθέρωσης . Η Αρετή Τσιαμπόκαλου, σύμβουλος παράστασης, επικοινωνεί την δική της θεατρική παρακαταθήκη στο έργο.
Όσο για εμένα, δηλώνω απλά οπαδός του Ζορό!
Καλή θέαση
Χρύσα Νικολάκη
Κριτικός θεάτρου- Ποιήτρια